، در مراکز معمولی پردازش طیور، بسیاری از ضایعات حیواناتی مانند مرغ‌ها به سادگی در محل دفن زباله ریخته شده یا سوزانده می‌شوند. با این حال، دو فرآیند آزمایشی جدید برای پردازش پر‌ها و استخوان‌ها مورد استفاده قرار گرفته که تولید گوشت آزمایشگاهی را افزایش داده و از نیاز به ذبح مرغ برای تأمین گوشت در جهان می‌کاهد.
از این دو روش برای تولید دو محصول مختلف استفاده می‌شوند: سینی‌های نگهداری و ذخیره گوشت و یک محیط کشت سلولی که می‌تواند برای تولید گوشت آزمایشگاهی استفاده شود .
در یکی از این فرآیندها، پر‌ها در آب مقطر شسته می‌شوند تا آلاینده‌های آن‌ها از بین بروند. آن‌ها سپس در دمای اتاق (۲۷ درجه سانتی‌گراد) به مدت چهار روز خشک و در ادامه توسط دستگاه خرد کن پودر می‌شوند. الیاف پر به دست آمده که از پروتئین سختی به نام کراتین تشکیل شده است ، سپس با یک رزین پلیمری غیراشباع شده ترکیب می‌شوند و مخلوط مایعی را تشکیل می‌دهند که در قالب سینی با بدنه شیشه‌ای قابل استفاده بوده و تنها باید به مدت یک روز باقی بماند تا کاملاً خشک شود.
در آزمایش‌های انجام شده، سینی‌های پلیمری ساخته‌شده با این روش به اندازه سینی‌های ساخته شده از پلاستیک‌های مبتنی بر مواد پتروشیمی انعطاف‌پذیر هستند، ولی می‌توانند تقریباً دو برابر نیرو و فشار را بدون شکستگی تحمل کنند.
فرآیند دیگر شامل جدا کردن خون مرغ، استخوان، غده‌ها و پوست، سپس استخراج اسید‌های آمینه، ویتامین‌ها، گلوکز، نمک‌های معدنی و فاکتور‌های رشد از زائدات مرغ است. از این مواد مغذی برای تولید سرمی استفاده می‌شود که می‌تواند به‌عنوان محیط رشد برای کشت گوشت‌های آزمایشگاهی از جمله مرغ استفاده شود، در حال حاضر برای این منظور از سرم جنین گاوی استفاده می‌شود که از جنین‌های متولد نشده و به دست آمده از گاو‌های ذبح شده به دست می‌آیند.
در حال حاضر هر دو روش در یک کارخانه فرآوری طیور سنگاپور درحال آزمایش است و انتظار می‌رود سال آینده استفاده تجاری از این فناوری در مالزی و آسیای جنوب شرقی هم آغاز شود.