به گزارش ، سطح ماه صد‌ها حفره کوچک، هر کدام به اندازه یک ساختمان بزرگ دارد که می‌تواند محل مناسبی برای استقرار فضانوردان باشد. عرض هر حفره حدود ۱۵۰ متر و دمای آن نزدیک به ۱۷ درجه سلسیوس اعلام شده و به همین خاطر می‌توانند از فضانوردان در برابر شرایط سخت ماه محافظت کنند.
دانشمندان با استفاده از مدارگرد Lunar Reconnaissance Orbiter دمای داخل یکی از حفره‌های موجود در منطقه موسوم به «دریای آسایش» را که ماموریت آپولو ۱۱ در سال ۱۹۶۹ در آن فرود آمده بود، اندازه گرفتند. آن‌ها در نهایت متوجه شدند که این حفره نه تنها دمای معتدلی دارد، بلکه شرایط آن در طول یک روز قمری که به اندازه دو هفته روی زمین طول می‌کشد، پایدار باقی می‌ماند.
«نواه پترو»، دانشمند تیم پشتیبانی این مدارگرد در مرکز پرواز‌های فضایی گودارد ناسا می‌گوید: «اطلاع از این موضوع که این حفره‌ها محیط حرارتی پایداری ایجاد می‌کنند، به ما کمک می‌کند تا تصویری از این عوارض قمری خاص را ترسیم و احتمال کندوکاو در آن‌ها را بررسی کنیم.»
حفره‌های ماه به کجا می‌رسند؟
دانشمندان هنوز مطمئن نیستند که این حفره‌ها چگونه به وجود آمده‌اند، اما باور دارند که حداقل بعضی از آن‌ها به لوله‌های مواد مذاب می‌رسند؛ تونل‌های دراز و مارمانندی که توسط جریان پیچ‌دار مواد مذاب به وجود آمده‌اند. در برخی از این چاله‌ها که اولین آن‌ها در سال ۲۰۰۹ توسط مدارگرد SELENE ژاپن کشف شد، طاق‌هایی از سنگ دیده می‌شود که به وجود تونل‌های زیرین اشاره می‌کنند.
اگر این حفره‌ها ورودی‌هایی به لوله‌های مواد مذاب باشند، می‌توان ماموریت‌هایی را برای کاوش بیشتر آن‌ها در نظر گرفت. برخی از دانشمندان حتی در حال برنامه‌ریزی برای بازدید از این لوله‌ها و زندگی در آن‌ها هستند. فضانوردان با سکونت در این پناهگاه‌ها می‌توانند از خطر تغییرات شدید دما، تابش‌ها و برخورد ریزشهاب‌سنگ‌ها در امان باشند.
محققان نتایج مطالعات فعلی خود را به‌صورت یک مقاله در مجله علمی Geophysical Research Letters منتشر کرده‌اند.
دانشمندان با استفاده از مدارگرد Lunar Reconnaissance Orbiter دمای داخل یکی از حفره‌های موجود در منطقه موسوم به «دریای آسایش» را که ماموریت آپولو ۱۱ در سال ۱۹۶۹ در آن فرود آمده بود، اندازه گرفتند. آن‌ها در نهایت متوجه شدند که این حفره نه تنها دمای معتدلی دارد، بلکه شرایط آن در طول یک روز قمری که به اندازه دو هفته روی زمین طول می‌کشد، پایدار باقی می‌ماند.
«نواه پترو»، دانشمند تیم پشتیبانی این مدارگرد در مرکز پرواز‌های فضایی گودارد ناسا می‌گوید: «اطلاع از این موضوع که این حفره‌ها محیط حرارتی پایداری ایجاد می‌کنند، به ما کمک می‌کند تا تصویری از این عوارض قمری خاص را ترسیم و احتمال کندوکاو در آن‌ها را بررسی کنیم.»
حفره‌های ماه به کجا می‌رسند؟
دانشمندان هنوز مطمئن نیستند که این حفره‌ها چگونه به وجود آمده‌اند، اما باور دارند که حداقل بعضی از آن‌ها به لوله‌های مواد مذاب می‌رسند؛ تونل‌های دراز و مارمانندی که توسط جریان پیچ‌دار مواد مذاب به وجود آمده‌اند. در برخی از این چاله‌ها که اولین آن‌ها در سال ۲۰۰۹ توسط مدارگرد SELENE ژاپن کشف شد، طاق‌هایی از سنگ دیده می‌شود که به وجود تونل‌های زیرین اشاره می‌کنند.
اگر این حفره‌ها ورودی‌هایی به لوله‌های مواد مذاب باشند، می‌توان ماموریت‌هایی را برای کاوش بیشتر آن‌ها در نظر گرفت. برخی از دانشمندان حتی در حال برنامه‌ریزی برای بازدید از این لوله‌ها و زندگی در آن‌ها هستند. فضانوردان با سکونت در این پناهگاه‌ها می‌توانند از خطر تغییرات شدید دما، تابش‌ها و برخورد ریزشهاب‌سنگ‌ها در امان باشند.
محققان نتایج مطالعات فعلی خود را به‌صورت یک مقاله در مجله علمی Geophysical Research Letters منتشر کرده‌اند.